Onderstaand blogverhaal is retro. Het komt uit een verslag van mijn jaarreis uit 2011-'12. Het verhaal zelf herlezen is best grappig, al kom ik soms wel gefrustreerd over. Ik kwam dan ook uit geen gemakkelijke periode. Het verhaal leert me vooral hoe ik geëvolueerd ben in het reizen. Geniet even mee... Dec. 2011, Bangkok, ThailandSabaidee, Deze morgen aangekomen met de nachtbus vanuit Vientiane (Laos) in Bangkok. Ik heb net ontbeten met een Deens meisje die nog wat tijd had vooraleer ze haar vlucht moest halen. Normaal zou ik hier Robin, de fransman die ik ontmoette op Cat Ba, terug tegen het lijf moeten lopen. Vervolgens reis ik door naar Ko Tao en Ko Pha Ngan om er samen met Simone, Marlene & Theresa kerst en nieuwjaar te vieren. De plannen voor daarna … , nog geen idee. Misschien mijn duikdiploma halen op Ko Tao en vervolgens richting Maleisië of Myanmar of India of, of, of … we zien wel. Mijn laatste blog vertelt nog over Cat Ba, lol. Tja, een dagboek bijhouden is niet één van mijn sterkste punten :p, dus gaan we het op een klein overzichtje houden. Cat Ba heb ik uiteindelijk na 2 weken en met pijn in het hart verlaten. Ergens op een bus richting Hanoi heb ik mijn kodak verloren :/ en vervolgens de nachttrein richting Sapa (Noord-Vietnam) genomen. Sapa staat bekend om zijn kleine lokale bevolkingsgroepen met traditionele klederdrachten en markten, maar ik vond het allemaal behoorlijk toeristisch geworden. Hiken buiten de stad in de kleine dorpjes en het adembenemende landschap was dan wel weer een meevaller. Çoit, heel lang kon ik er niet blijven want mijn visa liep er ten einde. Vergeten de klojo’s in mijn guesthouse niet mijn bus te boeken :p :p, gelukkig had ik een dag marge ingerekend en kon ik toch nog op de allerlaatste dag het land uit. Van de extra dag daar maakte ik gebruik om samen met een 2 meiden een scooter te huren en gewoon wat rond te gaan toeren. Natuurlijk rijd er een van de 2 brommers lek en daar sta je dan, in de 'middle of nowhere' :p (en bovendien verloren we ook de contactsleutel :p:p). Het enige wat je dan nog kan is reageren volgens een Vietnamese lijfspreuk: “Heb je een probleem, dan is er geen probleem. Mocht je toch écht een probleem hebben, dan is er steeds nog geen probleem”, dus na wat gesukkel, kalmte en geduld kwam alles op zijn pootjes terecht. LaosLaos... eindelijk, terug in de echte liefde. Zo mooi, zo vriendelijk, zo rustig en gemakkelijk, zo echt en toch zo onrealistisch. *zucht* Het koste me een 4-tal dagen om van Sapa naar Luang Prabang te reizen in kleine busjes op wegen die vooral gehobbel en geslinger zijn. Het kruisen van kleine idyllische dorpjes. Tijdens mijn tijd in Laos vertoefde ik vooral in het gezelschap van Anne, Theresa, Marlene, Diana (Duitsland), Simone (Denemarken), Matthijs, Matthias (Nederland), Manuel & Gloria (Tenerife). Het filmfestival in Luang Prabang was een leuke ervaring. Op de première-avond, waar ze een docufilm toonden over het project, Lone Buffalo, waarmee ik contact was, werd ik diezelfde avond door de organisatie uitgenodigd voor een afterparty met de acteurs, regisseurs, heel wat fundraisers en andere genodigden. Media en zo waren natuurlijk ook aanwezig. Gelijk een rode loper in Cannes. Formele kledij gewenst... heb ik nu dat net niet in mijn backpack zitten :p. Terwijl ik op een van de volgende festivaldagen nog tot laat naar een (openlucht)film zit te kijken, zie ik plots 4 stoelen van mij, Diana zitten, die ik nog ken van op Cat Ba. Altijd plezierig om bekende gezichten terug te zien. Op mijn kleine uitstap richting het noorden na, hebben we de rest van mijn Laos-avontuur vooral samen gereisd. Mijn uitstap richting het noorden (NamTha) was vooral om er te gaan hiken in de jungle en de lokale bevolking. Daarin kreeg ik het gezelschap van Simone, die ik al in Luang Prabang ontmoette. Tijdens onze 3-daagse trekking daar werden we vergezeld door een aangenaam Amerikaans koppel. Die tocht werd een machtige ervaring met een wandeling van 6 a 7 uur in de jungle tijdens de eerste dag en een overnachting in een klein alleenstaand hutje nabij een riviertje ver weg van alles. En onze gids kon zo goed koken, het beste wat ik van de reis al gegeten heb. Hij plukte van alles gedurende onze tocht en maakte er iets heerlijks van. Tassen voor de koffie in de ochtend werd uit bamboe gekapt. De 2e dag wandelden we voor een 5-tal uur berg op en af, tot we bij een klein dorpje kwamen. We hadden er ons eigen hutje, maar we werden wel in het dorpje rondgeleid en in de kleine hutjes van de dorpelingen. Vele kindjes waren in het begin bang van ons, maar we werden in de meeste gevallen wel vriendelijk ontvangen. In de hutjes leefden ze vaak met 3 families samen, goed voor tussen de 15 a 20 man :o. De laatste dag was weer zo’n 4 a 5 uur wandelen. Simone vertrok vervolgens richting Vietnam, maar het Amerikaanse koppel ging zuidwaarts, wat leuk was voor het gezelschap op de bus. Eens in Vientiane, de hoofdstad, ontmoette ik opnieuw Diana en we maakten er nog enkele leuke laatste dagen Laos van. Nu ben ik terug in Bangkok, … en nog steeds geen Robin te bespeuren. Ik weet dat hij vandaag hier ook aankomt maar heb eigenlijk geen idee of het ’s morgens of ’s avonds zou zijn. Ach we zien wel. Ik doe het gewoon rustig aan vandaag want Bangkok zelf heb ik toch al voor een groot deel gezien. Ik wens jullie allemaal een prettige kerst en een gelukkig nieuwjaar (welke voor mij 6u eerder zal zijn ;)) De groeten, N. Oude reacties:Sofieke op 23-12-2011 17:42
OK tijd voor een nieuw plan, ik wil naar Laos!!! :D Merry Christmas en een goe nieuwjaar langsdaar!! Hein op 24-12-2011 08:26 Prettige feestdagen en ga maar goed uit de bol! Grtjs Rose op 01-01-2012 15:34 Ook voor jou een Gelukkig 2012 en nog heel veel mooie reiservaringen gewenst. Ook zeer vele groeten van mémé en pépé, ze waren zeer blij met je kaart die je gestuurd hebt. Ben een beetje laat om te reageren, maar pc is gecrasht en heb pas sinds gisteren een nieuwe en het is allemaal nog een beetje zoeken. Het beste nog en tot een beetje later. Rose en Robert
0 Reacties
|