April 2019, Sarawak, Borneo, MalaysiaSelamat Datang, Onze busrit van Brunei naar Miri, een kuststad in Sarawak, Maleisisch Borneo, verliep vlotjes. Ook aan de grens kregen we zeer snel weer een gratis 90-dagen visum voor Maleisië. Miri is een oliestadje, vermeld als modern en druk. Er zijn inderdaad enorme shoppingmalls en leuke eetzaakjes, maar sommige delen en achterafstraatjes zijn toch ook wel erg afgeleefd. In Miri namen we een klein propeller vliegtuigje naar het Gunung Mulu Nationaal Park. Dat ligt net ten zuiden van Brunei. Het was een half uur vliegen over niets dan groen. Spijtig genoeg was niet al het groen ook regenwoud, maar zagen we weer een heleboel palmolie plantages en ontbossing. Gelukkig stopte dat een eind voor we gingen landen. In het begin dachten we dat we alleen op het vliegtuig zouden zitten, maar toen kwamen er toch nog een 9-tal locals binnen. Vreemd om ergens te landen waar eigenlijk geen wegen naartoe zijn, maar enkel een lange bootrit over de kronkelende rivier of een behoorlijk aantal stapdagen. In Mulu zelf heb je een 4-tal km verharde asfalt. Eigenlijk 1 weg dus. En je hebt er zelfs een Marriott Resort met alles erop en eraan. Deze optie was ons te kostelijk en we besloten om een week in het longhouse guesthouse van James en Brenda te overnachten, genaamd Mulu Village. Vlak naast de Marriott ;). Het comfort was wel 80% minder vrees ik, maar zo ook de prijs! James is een afstammeling van de hoofdmannen van Mulu en Brenda is Chinees- Singaporese. Ze is zelf ook gids en heeft een enorme kennis over de geschiedenis van Mulu en over de planten en dieren die in het park leven. Ze heeft er ons dan ook heel veel over verteld. Mulu is een heel divers gebied, het heeft oeroud tropische regenwoud met een enorme biodiversiteit, gigantische grotten met miljoenen vleermuizen, het geologisch fenomeen van the Pinnacles en een aantal bergtoppen met als hoogste punt Gunung Mulu (2.376m). Het is één van de meest majestueuze en adembenemende gebieden van heel Zuid-Oost Azië. Daarom is het ook uitgeroepen tot World Heritage Area in 2015. We zijn heel blij dat we er een week voor uitgetrokken hebben. En hebben er ons geweldig geamuseerd. We ontdekten er zoveel nieuwe dingen dat we er elke dag kippenvel van kregen. En dat wil iets zeggen hé, want we zagen ondertussen al heeeel veel van onze planeet. Elke dag fietsten we de 2km naar de ingang van het park. Dat was dikwijls zweten want in de zon was het heet en met een vochtigheidsgraad van 70% tot 95%, blijft niets droog. Eens in het regenwoud was het veel beter. De schaduw en vochtige bodem maken het dragelijk. Al zweet je heel de dag, en zeker als er een stortbui op komst is, dan piekt de vochtigheidsmeter nog meer! En wees maar zeker dat we af en toe doornat zijn geworden, maar dat is zoooo verfrissend en hoort nu eenmaal bij een REGENwoud! Het had in Mulu voor onze komst al 3 weken niet meer geregend. Wat heel abnormaal was. Dus waren de plensbuien meer dan welkom. De inwoners hangen af van het boottransport om de nodige middelen zoals gas, brandstof voor de generatoren ed. tot in Mulu te krijgen, want die dingen mogen niet mee op het vliegtuig... En als het waterpeil van de rivier zakt kunnen de boten niet meer varen ...of enkel maar de kleintjes, maar dat brengt dan weer extra grote kosten met zicht mee, ...of tekorten... Zo zie je maar, tot welke impact droogte ook kan leiden. Daar staan wij helemaal niet meer bij stil! Brenda vertelde ons ook dat de lage waterstand niet het grootste probleem is. Het ontbossen en de monocultuur resulteren in het dichtslibben van de rivier. En dat heeft dan weer als gevolg dat de rivier niet snel genoeg meer overvloedige regenval kan opvangen en afvloeien. Daardoor komt haar hostel tegenwoordig 4 tot 5 keer per jaar onder water te staan. Dan is het kwestie van snel alle waardevolle spullen (zoals de koelkast, wasmachine, etc) in bootjes te krijgen en deze zo te redden. Het komt ook voor dat ze dan net klanten heeft ... We hebben er veel gewandeld. Er zijn een aantal bewegwijzerde wandelpaden (inclusief een botanische wandeling met veel infoborden) die je alleen mag aflopen. Ze lopen deels over verhoogde houten constructies en deels over de grond. De verhoogde paden zijn nodig omdat het op bepaalde plaatsen heel erg nat is, zeker als het veel regent. Het was heerlijk om weer wat kilometers op ons zelf te kunnen afleggen en zo vanalles te ontdekken. Naast onze solotochten boekten we ook enkele begeleide wandelingen. Tijdens een begeleide nachtwandeling zagen we weer een hele hoop vreemdogende insecten, waaronder een diversiteit aan wandelende takken, een kleurboek aan rupsen, af en toe een spin, etc. Onze gids was enorm bedreven in het spotten en had heel wat kennis te delen. Het was er ook geen moment stil. Zo werden we geëntertaind door de WAT?-kikker (geen idee meer hoe die heetten, maar omdat we het gevoel hadden dat die als 'een stelletje dove puiten' steeds WAT?...WAT?...WAT? naar elkaar riepen kregen ze van ons al snel deze nieuwe bijnaam). Een andere sectie werd dan weer overheerst door valse noten van de muzikale krekels of sprinkhanen. Het was alsof je naast een klaslokaal liep waar de allereerste les viool aan de gang was, of dat was toch wat wij ervan maakten ;). De begeleide 480 m 'Canopy Walk' gaf ons dan weer de mogelijkheid om echt in de bovenste boomregionen te lopen. Buiten een prachtige groene hagedis hebben we niet veel dieren kunnen spotten, maar het gaf een machtig gevoel om zo hoog tussen de bomen te kunnen lopen over hangbruggen. Een opmerkelijke en grappige gebeurtenis bij het boeken van deze trip was, dat men ons aan de balie heel subtiel vroeg of we ervaring hadden met Chinezen... Want het uur dat we kozen om deze wandeling te doen, was met een volledige groep Chinezen. We hebben dan toch maar wijselijk besloten om een uur later te nemen, want meestal zijn ze zo luidruchtig dat alle dieren al op een grote afstand gaan lopen... We willen hier zeker niet veralgemenen maar we keken toch even op van deze wat gecamoufleerde vraagstelling, maar begrepen heel goed waar ze vandaan kwam... ;) We hebben ook 4 grotten bezocht. En bij deze grotten moet je echt niet aan de grotten van Han denken. Denk ze enorm, denk ze majestueus, denk ze adembenemend, denk: "hier kan makkelijk een Boeing in landen!!" Je hebt de 'Cave of the Winds' met haar enorme stalagtieten en stalagmieten die grote zuilen hebben gevormd. Door de 'Clearwater Cave' stroomt een rivier die al ruim 200km onder de grond heeft afgelegd. De 'Lang Cave' is dan weer kleiner en intiemer. Maar de meest bijzondere is de 'Deer Cave' met zijn enorme ingang, waar bomen en planten nog weelderig groeien. Je kan 2km door de grot lopen ('s werelds grootste grotdoorgang). En mits wat extra geklauter, gekruip en gewaad kom je in de 'Garden of Eden' terecht. Een stukje paradijs dat je enkel maar kan bereiken via deze grot. In de Deer Cave wonen miljoenen vleermuizen die 100 meter boven je hoofd gezellig hangen te babbelen terwijl honderden zwaluwen met klikgeluidjes (echo-locatie) rond je hoofd fladderen. We hebben er onze ogen uitgekeken en de Oooooh's en Waaaaauuuw's kwamen spontaan meerderen malen over onze lippen... Ook van de vleermuizen uittocht bij valavond hebben we genoten. Ze kwamen met duizenden in zwermen naar buiten en maakten de mooiste draken- en slangenkrullen, zelfs een donut figuur was hun niet vreemd! Ze komen samen naar buiten om de aanwezige roofvogels, die het op hun gemunt hebben, af te leiden. En dankzij die lieve fladderdiertjes hebben we maar weinig muggenbeten gehad... Want ze verorberen blijkbaar een 30 ton insecten (incl. muggen) per nacht!!! Dankjewel!! Om jullie even een idee te geven van de biodiversiteit in dit stukje werelderfgoed vind je hier een aantal cijfers van wat er allemaal in het park te vinden is:
Wij dachten om net als in Sabah heel veel dieren en dan voornamelijk zoogdieren te zien, maar zo zijn natuurlijke regenwouden nu eigenlijk niet. Er zijn heeeel veel dieren en planten maar van elke soort maar een beperkt aantal. Overigens zijn ze allemaal een meester in camouflage of verstoppertje spelen tot we gepasseerd zijn. Gelukkig hadden we de ogen van onze gidsen om ze toch te kunnen zien! In Sabah is hun stukje land zo klein geworden dat ze zich niet meer kunnen verstoppen en ze met zoveel op elkaar gepakt zitten... Je kan hier trouwens nog enorm veel trekkings doen van meerderen dagen, met overnachtingen in het regenwoud. Maar die kosten allemaal wel wat centen. Op de officiële website van het park vindt je alle info moest je hiervoor geïnteresseerd zijn. Dan zouden we jullie nog willen vragen om de volgende website even te bekijken: SaveMulu Want net voor we in Mulu aankwamen zijn ze dicht bij het park begonnen met ontbossing en het aanleggen van nieuwe palmolieplantages. Hoe het allemaal mogelijk is, en hoe het komt dat die vergunningen worden gegeven in dit kwetsbare gebied, heeft meer met macht en geld te maken dan met natuurbehoud vrezen we, en dat maakt ons triest. Als je op de website gaat kijken staat er een kort filmpje en wat recent nieuws omtrent de zaak. We zouden het heel fijn vinden mochten jullie allemaal massaal deze petitie tekenen om zo nog meer steun te betekenen voor iedereen die voor de pracht van Mulu strijd en dus voor het welzijn van onze aarde. Want zoals Sir David Attenborough het recent nog zei: "If we are to avert climate breakdown, |